Emperyalizme ve Siyonizme Karşı Filistin Dostları

Bugün itibariyle başını El-Kassam Tugaylarının çektiği Filistin direniş güçleri, İsrail’e karşı tarihe geçecek bir taarruz başlattı. Gazze’yi çevreleyen bölgede, Gazze’nin 25 km ötesine kadar uzanan bir hatta harekete geçen güçler, karadan, denizden ve havadan bir yıldırım harekâtına girişti. Harekatın ilk gününde, İsrail işgali altında bulunan en az üç yerleşim yeri ve bir dizi askerî karakol Filistin direnişin eline geçmiş durumda. Yaklaşık 20 yerleşim yerinde ise çatışmalar sürüyor. Taarruzun başını Hamas’ın silahlı kanadı olan El-Kassam Tugayları çekse de,Filistin Halk Kurtuluş Cephesi, Filistin Demokratik Halk Kurtuluş Cephesi ve İslami Cihad da harekata katılıyor. Direniş, içlerinde üst düzey Siyonist komutanların da olduğu çok sayıda işgal askerini esir almış ve videolarda gördüğümüze göre onlarca tank ve zırhlı araca el koymuş durumda.

Taarruzun buradan sonra nasıl ilerleyeceğini kestirmek güç. Kudüs dahil olmak üzere Batı Şeria’nın gençliği Hamas’ınçağrısına cevap vererek eylemlere başlasa da henüz bu eylemler sınırlı düzeyde. Hizbullah ise direniş komutanlarıyla iletişimde olduğunu açıklarken, henüz operasyonlara katılacağına dair bir işaret vermedi. İsrail’in kısa süre içerisinde büyük bir karşı taarruza girmesi olasıdır. Bu karşı saldırının sonuçları ne olursa olsun, el-Aksa Tufanı adı verilen bu saldırının işgalci İsrail için büyük bir taktiksel yenilgi olduğu ortada. Dahası tutsak alınan işgalci askerlerin varlığı, Siyonistler direnişin eline geçen yerleşimleri geri almayı başarsa dahi, direnişin eline büyük bir koz veriyor.

Bir yandan da Gazze’ye yönelik hedef gözetmeyen İsrail bombardımanları başladı. Şimdiden çoluk çocuk yüzlerce Filistinli, hedef gözetmeden kalabalık şehir merkezlerine yönelik İsrail saldırılarında hayatını kaybetti. Bu sayının artması kaçınılmaz görünüyor. Bu insanlık dışı saldırılara karşı Gazze halkının yanındayız. Alçak Batı devletleri, Filistin direnişinin askerî hedeflere yönelik saldırısını kınamakla uğraşırken, İsrail yüzlerce çoluğu çocuğu öldürmeye girişti. Biz tereddütsüz olarak Gazze halkının yanındayız! Kendini savunmak, Gazze’nin hakkıdır!

Bu taarruz Batı emperyalizminin alışılageldik alçaklığının ötesinde, Filistin davasını üç İsrail Şekeline satmak için sıraya girmiş bir dizi Ortadoğu devletinin de ikiyüzlülüğünü ortaya koydu. İran ve Suriye hariç, Türkiye başta olmak üzere Suudi Arabistan, Mısır ve BAE gibi bir dizi Ortadoğu devleti hemen itidal çağrılarına başladı. Utanmazlar, vatanını savunmak mücadele eden bu halktan ne itidali istiyorsunuz? Biz itidal değil, zafer çağrısı yapıyoruz. Doğrudan askerî sonuçları ne olursa olsun, bu taarruz aynı Vietnam’ın yiğit fedailerinin Tettaarruzunda olduğu gibi, bir halkın kurtuluşuna giden yolda büyük bir kırımla noktası olarak tarihe geçecektir. Selam olsun Filistin halkının büyük taarruzuna!

Kahrolsun Siyonist İsrail!

Nehirden denize hür Filistin!

İlla zafer, illa zafer!

Ilan Pappe

Kitaplarımdan birinde ‘unutulmuş Filistinliler’ olarak adlandırdığım bir Filistinli topluluk, neredeyse günlük bir vaka haline gelmiş olan cinayetler de dâhil olmak üzere yeni tür bir etnik temizliğe maruz bırakılıyor. Dünya medyasının karşı karşıya kaldıkları zulme hiç ilgi göstermediği bu Filistinli azınlık ’48 Arapları olarak biliniyor ve İsrail nüfusunun yaklaşık %21’ini (1.900.000) oluşturuyor (bu sayı, 1980 ve 1981’de Yahudi devletince yasadışı bir şekilde ilhak edilmiş olan Doğu Kudüs ve Golan Tepeleri’nde yaşayan Filistinlileri kapsamaz). 

’48 Arapları ya 1948 etnik temizliği sırasında topraklarından sürülen ancak daha sonra İsrail’e dönüşecek olan devletin sınırları içinde kalanlar ya da 531 köyün yok edildiği bu etnik temizliğin uzanmadığı 100 köyde yaşayanlardı. 1966’ya kadar, bir yıl sonra Batı Şeria ve Gazze’de de olduğu gibi, katı bir askeri yönetime tabiydiler. 1948 Araplarına dayatılan askeri yönetim yerini daha sonra bir diğerine; en temel insan haklarını ihlal eden ve ayrımcı apartheid rejimine bıraktı.    

Sorunun Kökleri

2023’ün başından beri, çoğu genç, yaklaşık 160 Filistinli, bu topluluğa terör uygulayan suç çetelerince katledildi. Bu, her ay 20 Filistinlinin hayatını kaybettiği anlamına geliyor (her ay 680 Britanya vatandaşının suç çetelerince öldürüldüğünü düşünün). Taş atan gençleri dakikalar içerisinde, savaşçıları ise bir iki gün içerisinde yakalayan İsrail polisi ve güvenlik birimleri, hem liderlerinin hem de cinayetleri işleyenlerin isimleri herkesçe bilindiği halde, bugüne kadar bu çetelere hiç dokunmadı. Bunun nedeni de elbette yine herkesçe biliniyor. 

Bu suçluların çoğu, Oslo anlaşmalarının imzalanmasından sonra, işgal altındaki bölgelerden yani Batı Şeria ve Gazze’den tahliye edilen, İsrail Güvenlik Servisi’nin (Shin Bet) eski işbirlikçileridir. Kim oldukları bilinmesine rağmen hiçbir engelle karşılaşmadan silah tedarik edebilen bu eski işbirlikçi yeni suçlular ‘koruma sağlama’ bahanesiyle halktan zorla para alıyor ve kamu ihalelerine de müdahale ediyor. Koydukları kurallara uymayanları ölümle tehdit ederken, çıkarları çatıştığında birbirlerine de şiddet uyguluyorlar.

Ancak bunlar sorunun yalnızca bir tarafıdır. İşsizliğin yüksek olduğu, gençlerinin istihdamına ve kültürel gelişimine yönelik yatırımlara kaynak ve alan tahsis edilmeyen bu topluluğun genç üyeleri çetelerin çekim alanına giriyor.  Batış Şeria ve Gazze Şeridi’ndeki gençler ahlaki bir tercih yaparak suça bulaşmak yerine silahlı direnişe katılıyorlar; tıpkı Apartheid rejimine karşı mücadeleye katılan Güney Afrikalı gençler gibi. Ancak bu, ’48 Arapları topluluğunun parçası olan gençler için bir seçenek değil. Topluluğun, kurtuluş için İsrail içinde silahlı mücadeleye girişilmemesi kararına bağlılıklarını hâlâ koruyorlar. ’48 Araplarının silahlı mücadeleyi şimdilik bir seçenek olmaktan çıkaran bu kolektif, stratejik ve anlaşılabilir tutumu, acımasız çetelere katılmayı cazip hale getiriyor.   

Filistinliler, Afrikalı Amerikalılar

Bu, FBI’ın, ülkedeki beyaz üstünlüğüne karşı oluşturduğu tehditten ürktüğü Kara Panterler ve diğer Afrikalı-Amerikalı siyasi hareketlerin yükseldiği dönemdeki duruma benziyor. Bu hareketlerin yasadışı ilan edilmesi, üyelerinin tutuklanması/öldürülmesi ve ağır uyuşturucuların şehir içlerine kadar girmesinin önünün açılması, Afrikalı Amerikalılar arasında bir çete kültürü yarattı. 

İsrail’de olduğu gibi, çeteler hayatın bir gerçeği haline geldi ve yine tıpkı İsrail’deki gibi, Reagan sonrasında yani çeteleri yaratan bu uğursuz politikalar uygulamaya konduktan sonra, çözüm üretmek de gerekiyordu. Clinton döneminde çözüm ‘normal vatandaşlar ile çetelerin hâkim olduğu bölgeler arasına insan bariyeri örmek oldu. Bunun için polise geniş kaynaklar ayrıldı. Sosyal hizmetler için altyapının genişleteceği de söyleniyordu, ki bu, sorunları kısmen çözebilirdi. Ancak neoliberal Amerikan kapitalist sistemi bu yatırımları hiçbir zaman yapmadı. Siyonist hükümetler de aynı sözleri verdi. Pratikte ise çok az şey yapıldı. Aksine, ‘liberal’ hükümetlerin izlediği politikalar yoksulluğu ve işsizliği arttırdı. Çete kültürü, bu hükümetlerin nezaretinde büyüdü ve bugünkü halini aldı.

Daha Geniş Bir Strateji

Netanyahu’nun mevcut aşırı sağcı hükümeti döneminde, uluslararası ilgi ve tepki gerektiren acil sorunlar ortaya çıktı. İsrail’in şu anda izlediği politika, Siyonizme en başından beri içkin olan daha geniş bir stratejinin bir parçasıdır: yaşam koşullarını Filistinliler için katlanılmaz hale getirmek ve böylece tarihsel Filistin’in olabildiğince büyük kısmını içinde en az sayıda Filistinli kalacak şekilde ele geçirmek. Bu strateji, etnik temizliğin, Siyonist kolonyalist yerleşimci projesinin genel mantığına uygun başka bir biçimdir. Önceki hükümetler de bu politikayı takip ettiler. Fakat bu kadar açıktan ve yoğun bir saldırı söz konusu değildi.  

Bugün suçla mücadelenin başında kendisi suçlu olan biri yer alıyor: İtamar Ben-Gvir. Ulusal Güvenlik Bakanlığı görevini yürüten bu aşırı sağcı siyasetçi, tüm Filistinlilerin zor kullanılarak yerinden edilmesini savunan ırkçı Meir Kahane’nin takipçisidir. 1994 yılında, El Halil şehrindeki İbrahim Camii’nde dua eden Filistinli Müslümanları katleden Baruch Goldstein’in de hayranıdır.

İçe Çöküş ve Birlikte Yaşama

’48 Arapları arasındaki suç faaliyetlerinin yoğunlaşmasının önüne geçmenin yolu, tarihsel Filistin’in sömürge olmaktan kurtarılması ve özgürleştirilmesiyle doğrudan ilişkilidir. İsrail’in disütopik bir geleceğe doğru, bariz ve geri döndürülemez yürüyüşü, nihayetinde bir içeriye doğru çöküşle sonuçlanacaktır. Ancak bu, uzun bir zamana yayılabilir. Bu nedenle, uluslararası örgütlerin yanlış bir varsayımla İsrail’in içişleri meselesi olarak gördüğü ’48 Araplarının durumu konusunda dünyayı uyarmak önemlidir. ’48 Arapları, tıpkı kolonyalist yerleşimci bir rejimce yönetilen herhangi bir yerli halk gibi, uluslararası hukuk ve insan haklarıyla alakadar tüm insanların gündeminde olmalıdır.  

İsrail ayrımcı politikalarına rağmen, çete şiddeti yakında Yahudilerin yaşadığı yerlere de sıçrayacaktır. Ancak, bu şiddet, sonuçta, Rashid Kahlid’in ‘Filistin Savaşı’nın Yüzyılı’nda parlak bir biçimde tasvir ettiği gibi, Filistinlilere yönelik şiddetin bir parçasıdır. Bu korkunç şiddetin yöneldiği insanlar, İsrail’in kurulmasından önce, yeryüzündeki en barışçıl toplumlardan birini oluşturuyordu. Müslümanlar, Hristiyanlar ve Yahudilerin 1948 öncesinde barış içinde bir arada yaşaması bunun kanıtıdır.   

Birlikte yaşamanın tarihsel seyri, bir gün mutlaka gerçekleşecek olan dekolonizasyon sürecinin, bu sürecin geçmişteki bazı talihsiz aşamalarından daha barışçıl olacağını gösteriyor. O zamana kadar, elimizdeki tüm imkânlarla, Filistinlilerin temel insan haklarına saygı göstermesi için İsrail’e baskı yapmalıyız.  

Yazının orjinali için:  https://www.palestinechronicle.com/the-implosion-ahead-the-israeli-hand-in-palestine-48-criminal-gangs/

Ilan Pappe

İsrail’in meşru bir devlet olarak varlığını sürdürebilmesinin iki ana unsuru vardır. Birincisi, askerî güç, yüksek teknoloji ve sağlam bir ekonomik sisteme dayanan maddî unsurdur.  Bu faktörler, İsrail’in, sunduğu silahlar, güvenlik stratejileri, casus yazılım, yüksek teknoloji bilgisi ve modern ziraî üretim sistemlerinden yaralanmak isteyen ülkelerle güçlü müttefiklik ağları kurmasını mümkün kılar. İsrail bunların karşılığında yalnızca para değil, aynı zamanda, aşınmış uluslararası imajının düzeltilmesine destek verilmesini de talep eder.

İkincisi ise, özellikle Siyonist projenin ve devlet inşasının erken aşamalarında büyük önem taşıyan manevî unsurdur. İsrail’in dünyayı inandırmaya çalıştığı hikâyeye göre, bu devlet, antisemitizme deva olabilecek tek ilaçtı ve hem dînî hem de kültürel bakımdan, Yahudi halkına ait bir yerde kurulmuştu.  

Bu anlatı, ilk başta, Filistin halkının varlığını tümüyle inkâr ediyordu. Bu tutum yerini daha sonra yerli nüfusun Yahudi halkınınkine kıyasla çok küçük olduğu savına dayanan bir önemsizleştirme stratejisine bıraktı. Filistinlilerin mevcudiyeti nihayet kabul edildiğinde ise, iki halkın aynı topraklar üzerinde bulunması talihsiz bir rastlantı olarak sunuldu. İsrail artık yalnızca sözüm ona ‘Ortadoğu’daki tek demokrasi’ değildi. Aynı zamanda, söz konusu rastlantının neden olduğu sorunu, tarihi Filistin’in tümü üzerindeki sözde hakkından ‘ödünler’ vererek çözmeye istekli ve yüce gönüllü bir barış güverciniydi. 

‘Manevî Meşruiyet’in Çöküşü

İsrail’in şu anda tam da gözlerimizin önünde un ufak olan manevî meşruiyetinin ne zaman aşınmaya başladığını net olarak tespit etmek zordur. Bu süreç, bazılarına göre, İsrail’in 1982’de Lübnan’ı işgal etmesiyle, diğerlerine göre ise, 1987’deki Birinci İntifada ile başladı.  Her iki durumda da, İsrail’in dünya kamuoyunun gözündeki imajının on yıllar içinde değişim gösterdiğine şüphe yok. 

Yine de bir şeyin sıklıkla göz ardı edildiğini söylemek gerekiyor. Eğer Filistinlilerin başından beri gösterdiği direniş ve direngenlik olmasa, İsrail’in meşruiyetinin ve manevi iddialarının bugün hem uluslararası yasalara hem de sağduyu ve etik ilkelere göre sorgulanması mümkün olmayacaktı. 1948 gibi erken bir tarihte yani İsrail’in tarihi Filistin’in yıkıntıları üzerine kurulduğu anda bile sahadaki hakikat dünya çapında gittikçe daha fazla insan tarafından biliniyordu. Bu doğrudan Filistinlilerin ve genişleyen dayanışma ağlarının çabalarının bir sonucuydu. 

Sahadan gelen yeni bilgiler, İsrail’in demokratik devlet ve ‘medeni uluslar’ın üyesi imajını hem içeride hem de dışarıda sarsıyordu. İsrail’in, bir demokrasi değil, Filistinlilerin medeni ve insani haklarını gece gündüz demeden çiğneyen bir apartheid rejimi olduğu giderek daha fazla ifşa oluyordu. 

Ancak ne İsrail’in gerçek doğasının ifşa edilmesi ne de bu devletin tarihsel anlatısının geniş bir kamuoyu kesimince reddedilmesi, yönetici siyasî elitler ve hükümetler düzeyinde karşılığını bulamamıştır. Onların nezdinde, İsrail’in imajı büyük ölçüde değişmeden kalmıştır. Filistinlilerle dayanışma gösteren çeşitli hareketlere saldırının başını çekenler bilakis küresel kuzeyin hükümetlerinin kendisidir. Tel Aviv’e karşı boykot, yaptırım ve yatırımların geri çekilmesi çağrısı yapan sivil inisiyatifleri yasaklamaya yönelik girişimler vasıtasıyla kendi toplumlarının konuşma özgürlüğünü bastırmak konusunda kararlı görünüyorlar. Küresel güneyde de durum çok farklı değil. Hükümetler ve yöneticiler, halklarının İsrail’e karşı sert bir tutum alınması yönündeki talebini göz ardı ediyor. Tel Aviv ile diplomatik ilişkilerini normalleştirmek için sıraya dizilen Arap rejimleri de bunlara dâhildir.   

Uluslararası sessizlik ve/ya da suç ortaklığı, İsrail’i, ülkenin Kasım 2022’deki son seçimlerine kadar, kamuoyundaki fikir değişikliğinin somut eyleme dökülmesinden korumuştu. Boykot, Yatırımların Geri Çekilmesi ve Yaptırımlar (BDS) gibi cesur ve etkileyici faaliyetler yürüten hareketlerin sahadaki gerçekliğe en ufak bir müdahalede bulunamamış olması bunun kanıtıdır.  

Kasım 2022’ye kadar, kamuoyuna hâkim olan fikirlerin somut politikalara dönüştürülememesinin dünyadaki siyasi sistemlerin sinizminden kaynaklandığını düşünüyordum. Şu anda ise, Filistinlilere gösterilen büyük dayanışmanın sahada biçimlendirici bir güce dönüşmesinin ancak yukarıdan siyasetin yürütülme tarzının değiştirilmesiyle mümkün olacağına yürekten inanıyorum.

İsrail, Almanya’ya dört milyar Euro, Hollanda’ya ise üç yüz milyon değerinde füze vermeyi teklif ettiğinde (bunlar, onları hangi tehlikeden koruyacak bilinmez), İsrail’deki siyaset yorumcuları, bu silahların, İsrail’i gayri meşru ilan eden kampanyaların en güçlü panzehiri olduğunu söylüyordu. İsrail medyası, silahların, İsrailli askerlerin ve yerleşimcilerin Filistin’deki zalimliklerine karşı Avrupa’nın sessizliğini satın aldığını ve kınamaların eyleme tahvilini engellediğini gururla duyuruyordu.  

‘Hayalî İsrail’, Yahudiye’ye Karşı

Ancak daha fazlası da var. İsrail’deki Yahudi seçmenlerin belli bir kesimine göre, Batı, İsrail’i destekliyordu çünkü ülke demokrasi ve liberalizme dayalı batılı “değer sistemi”ne bağlıydı. Hâlâ varlığını koruyan bu kanaati ben ‘hayali İsrail’ olarak adlandırıyorum.   

Bu hayali İsrail Kasım 2022’de tüm niyetleri ve amaçlarıyla birlikte çöktü. Yeni hükümeti başa getiren İsrailli Yahudi seçmenler hiçbir zaman demokrasiyi, liberalizmi ve batılı “değer sistemleri”ni gerçekten takdir etmemişti. Aksine, daha teokratik, milliyetçi, ırkçı ve hatta faşist –Batı Şeria ve Gazze de dâhil olmak üzere, tarihsel Filistin’in tümü üzerinde hâkimiyet kuran- bir Yahudi devletinde yaşamayı arzu ediyorlar. İsrailliler bu alternatif devlet fikrine ‘Yahudiye’ diyor ve bu fikir şu anda hayali İsrail ile savaşıyor. 

Yahudiye’yi arzulayan insanlar uluslararası meşruiyeti önemsemezler. Bu insanlara öncülük eden milliyetçi ve faşist liderler ve kanaat önderleri ise İsrail’in yeni uluslararası müttefiklerinden yani batıdaki ve/ya da Hindistan gibi ülkelerdeki aşırı sağ parti ve hareketlerden hayli etkilenmiştir ve amaçlarına ulaşmak için bunlarla uluslararası bir destek ağı kurmaya isteklidir. Bu, aşırın sağın çok güçlü olduğu İtalya, Macaristan, Polonya, Yunanistan, İsveç ve İspanya’da hâlihazırda hayata geçirilmiştir. Eğer Trump seçimleri tekrar kazanırsa, Amerika Birleşik Devletleri de bu ağa dâhil olacaktır.   

Kasım 2022 seçimlerinin karanlık bir dönemin kapılarını açtığı söylenebilir. Ancak bu yalnızca görünürde böyledir. Gerçeğin tümünü yansıtmaz. Hayali İsrail’in çöküşünün, manevî ve maddî unsurlar arasındaki ilişkiyi de tüm çıplaklığıyla gözler önüne serdiği unutulmamalıdır. Neoliberal kapitalist sistemin, eğer hayalî İsrail’in yerini alırsa, Yahudiye devletine yatırım yapmaya niyeti yok. Uluslararası finans şirketleri ve yüksek teknoloji endüstrisi Yahudiye’yi yabancı yatırım için istikrarsız ve riskli bir yer olarak değerlendiriyor. Hatta fon ve yatırımlarını İsrail’den çekmeye başladılar bile. 

BDS hareketinin bu sermaye kaçışını hızlandırmak ve arttırmak için çok çalışması gerekecektir. Çünkü açık ki yatırımların geri çekilmesinin arkasında ahlakî kaygılar yatmıyor. Uluslararası finans şirketleri, Filistinlilerin maruz kaldığı acımasız tahakkümü umursamadan, İsrail’e yıllardır yatırım yapıyor. İsrail’in hayalî imajı ve özellikle de yargı sisteminin neoliberal ve kapitalist yatırımları koruyacağına duyulan inanç, yabancı yatırımların yüksek getiriler elde edecekleri beklentisiyle İsrail’e para akıtmasını sağlıyor. Ancak, az evvel de söylediğimiz gibi, Yahudiye’nin, Hayalî İsrail’in yerini alması ihtimali ülkenin ekonomisini ciddi biçimde etkiliyor. Bu da İsrail’in, sanayi ürünleri ya da para vasıtasıyla diğer ülkelerin Yahudi devletine yönelik politikalarını etkileme kabiliyetini sınırlıyor.   

Seferberlik Zamanı

Hayalî İsrail’in çöküşü, toplumsal çatlakları belirginleştirirken, göreve her an hazır olan birçok İsraillinin askerlikten soğumasına neden oluyor. Dahası, İsrail yargısının baskı altına alınması ve sözde bağımsızlığının aşınması, İsrailli askerleri ve pilotları, yabancı ülkelerce ya da Uluslararası Adalet Divanı’nca (ICC) savaş suçlusu olarak yargılanma tehlikesiyle karşı karşıya bırakıyor. Bir ulusal yargı sistemi bağımsız ve güvenilir kabul edildiği müddetçe, ülke içi meselelere uluslararası yasal müdahale mümkün olamıyor. Son gelişmeler bu açıdan da önemlidir.

Sözün özü, Filistin’de özgürlük ve adalet için mücadele edenlere fırsatlar sunan, nadir bir tarihsel anın içindeyiz. İran, Tahran’daki toplantıda Hamas ve Hizbullah’a herhangi bir eyleme başvurmaktan kaçınmayı ve İsrail’in içeriden çökmesine izin vermelerini tavsiye etti. Ben bu yaklaşımı paylaşmıyorum. Bu elbette Filistin’in askeri yoldan özgürleştirmenin şu anda mümkün olduğunu düşündüğüm anlamına gelmiyor. Demek istediğim, Filistin halk direnişini canlandırmanın, Filistinliler ile destekçilerini üzerinde uzlaşılmış bir vizyon ve program etrafında birleştirmenin tam zamanıdır. Yaratılacak bu seferberliğin kökleri, 1918’den beri demokrasi ve kendi kaderini tayin etmek için mücadele eden Filistin ulusal hareketine dayanır.

Geleceğin özgür ve Siyonizmden arındırılmış Filistin’i şimdilik hayalî görülebilir. Ancak Hayalî İsrail’in aksine, bu, azıcık ahlâkı olan herkesi tüm dünyada ayağa kaldırabilme şansına sahiptir. Ayrıca şu anda tarihsel Filistin’de yaşayan ya da oradan sürülen herkes – dünyanın dört bir yanındaki Filistinli mülteciler için – güvenli bir yer sağlayacaktır. 

Yazının orjinali için: https://www.palestinechronicle.com/judea-vs-fantasy-israel-ilan-pappe-on-the-collapse-of-israeli-pillars-and-opportunities-for-palestine/ 

1972’den bu yana 83 Filistinli gazetecinin İsrail kuvvetlerince öldürüldüğü bildiriliyor.

Bir şafak baskınını haberleştirmek üzere gittiği Batı Şeria’daki Cenin şehrine vardığı gibi İsrailli bir keskin nişancı tarafından vurulup öldürülen Şirin Ebu Akile, İsrail kuvvetlerince katledilen Filistinli gazeteciler listesinin son üyesi. 

İsrail’in gazeteci kıyımı on yıllardır belgelenmekte. 

Nisan ayında Uluslararası Ceza Mahkemesi’ne bulunulan bir şikayette İsrail’in “sistematik biçimde” Filistinli gazetecileri hedef alması ve cinayetlerle ilgili soruşturma yürütmemesinin savaş suçu kapsamına girdiği iddia edildi. 

İsrailli otoriteler, 2021 Mayıs’ından beri Doğu Kudüs’te, Batı Şeria’da ve tüm İsrail sathında patlak veren Filistin eylemleri esnasında gerçekleşen şiddeti haberleştirmeye çalışan yerel gazetecilere emsalsiz baskılar uyguluyor. 

Polis ve silahlı kuvvetler, özellikle Mescid-i Aksa’yadüzenlenen saldırılar ve İsrail’in ölümcül Gazze bombalamalarından sonra gelişen olayları belgeleyen gazetecileri dövdüler ve üzerlerine gerçek mermilerle ateş açtılar. 

Middle East Eye sitesinin geçen yılki haberine göre, Batı Şeria’nın Beit El yerleşkesi yakınında El Bireh şehrinin kuzey girişinde foto muhabirler mesleklerini icra ederlerken çelik mermilere hedef oldular.

İsrail polisi de basın mensuplarını tehdit ederken ve olay yerinden gelen haber ve görüntüleri engellerken görüldü. 

Ayrıca İsrail Gazze’ye geçen yıl düzenlediği hava saldırısında Middle East Eye, El Cezire, Associated Pressve diğer yerel medya kanallarının kullandığı basın bürolarına ev sahipliği eden El Cala Kulesini yok etti.

İsrail Hava Kuvvetleri aynı zamanda yedi medya kanalına ev sahipliği yapan El Şuruk Kulesi’ni ve PalestineNewspaper, Al Kufiya Channel, Bawaba 24 ve Palestinian Media Forum da dahil olmak üzere onun üzerinde basın örgütüne ev sahipliği yapan El CevheraKulesi’ni de yok etti. 

Filistin haber ajansı Wafa (Vefa), 1972’den bu yana öldürülen onlarca gazetecinin listesini tutuyor. Ölüm sayısının 2000 yılındaki İkinci İntifada’dan bu yana tırmandığı göze çarpıyor. 

İsrail’in Batı Şeria şehirlerine 2002’de düzenlediği saldırıları haber yapan gazeteciler hedef alınmıştı. 2014 yazında Gazze Şeridi üzerinde yürüttüğü savaşta ise İsrail 17 Filistinli gazeteciyi öldürmüştü. 

Hem Birleşmiş Milletler hem de Gazetecileri Koruma Komitesi 2000’den beri 17 Filistinli gazetecinin öldürüldüğünü belgeledi. Bu sayı Ebu Akile’yi ya da diğer ülkelerden gelen (iki İtalyan, bir Türk, bir Galli) gazetecileri kapsamıyor.

Filistinli Gazeteciler Birliği ise bu sayının çok daha yüksek olduğunu söylüyor. 2020’de Birlik, İsrail güçlerinin 2000’deki İkinci İntifada’dan bu yana 46’dan fazla Filistinli gazeteciyi öldürdüğünü söyledi.  

Birliğin Başkan Yardımcısı Tahsin el Estal, Anadolu Ajansı’na o dönem yaptığı açıklamada, “Birlik, işgalcinin [İsrail’in] Filistinli gazetecilere yönelik her yıl 500 ila 700 arası saldırı ve suçunu kayda geçiriyor. Bu suçlara bir son verilmesinin, faillerinin ve emri verenlerin hesap vermesinin zamanıdır” demişti.

İsrail’in amacının “basını susturmak ve gerçek yüzünündünyaya gösterilmesini engellemek” olduğunu da eklemişti. 

2000’den bu yana İsrail kurşunuyla veya hava saldırılarında öldürülen gazeteciler listesine şu isimleri kapısyor:

1- Wafa (Vefa) Haber Ajansı’ndan Aziz Yusuf el Tineh, 32, 28 Ekim 2000’de Beytüllahim yakınında İsrail güçlerince vuruldu. 

2-Nablus’taki Askar mülteci kampından Osman Abdülkadir el Katnani, 24, 31 Temmuz 2001’de bir İsrail hava saldırısında öldürüldü. Kendisi Kuveytli Kona Haber Ajansı muhabiriydi ve Nablus Basın Bürosu’nda çalışıyordu.

3-Nabluslu ve Necah Gazetecilik Merkezi mensubu foto muhabiri Muhammed Abdülkerim el Bişevi, 27, 31 Temmuz 2001 günü bir İsrail hava saldırısında öldürüldü. 

4-Beytüllahim TV’nin müdürü Ahmed Numan, 38,İsrail’in Beytüllahim şehrine 8 Mart 2002 tarihinde düzenlediği bir saldırıda öldürüldü. 

5-Afganistan ve Kosova’da çatışmaların haberini yapmış İtalyan emektar gazeteci Raffaele Ciriello, 42, 11 Mart 2002’de Ramallah’taki Manara Meydanı’nda İsrail askerleriyle Filistinli militanlar arasında gerçekleşen şiddetli silahlı çatışmalar esnasında İsrail kurşunuyla vuruldu. Corriere della Sera için çalışıyordu. 

6-Beytüllahimli Cemil Abdullah el Nevavra, 35, 14 Mart 2002’de Ramallah’a yönelik bir saldırıda bir tank mermisinden kopan şarapnelin kendine isabet etmesiyle yaralanıp öldü. Filistin TV için çalışıyordu.

7-Emced Behçet el Alemi, 22, Filistin TV ve el NevresTV için çalışan bir kameramandı. Hebron’da İsrail askerlerinin sıktığı patlayıcı bir mermiyle 18 Mart 2002’de vurulup öldü.

8-Serbest fotoğrafçı ve yerel bir medya kuruluşunun müdürü İmad ebu Zehra, 30, 12 Temmuz 2002’de Cenin’de İsrail askerleri tarafından vurulup öldürüldü.

9-İssam Hamza Tillevi, 30, Filistin’in Sesi isimli radyo istasyonu için çalışıyordu. 22 Eylül 2002’de kuşatma altındaki Filistin Ulusal Yönetimi Başka Yaser Arafat’la dayanışma için Ramallah’ta düzenlenen barışçıl bir gösteriyi haberleştirirken İsrail askerlerince vuruldu. Tillevi, basın yeleği giymekteydi. 

10-Nezih Dervazi, 46, Filistin TV ve APTN Medya Ağı için çalışan bir kameramandı. 19 Nisan 2003’te İsrail’in Nablus’un tarihî kısımlarınadüzenlediği saldırıyı haberleştirirken vuruldu.

11-Muhammed ebu Halime, 21, İsrail kuvvetlerinceNablus’taki Balata mülteci kampının girişinde 22 Mart 2004’te vurulduğunda bir üniversiteye bağlı en-Necahradyo istasyonunda çalışıyordu.

12-Galli bir kameraman, yapımcı, yönetmen ve Emmyödülü sahibi olan James Henry Dominic Miller, 34, Gazze’deki Refah’ta 2 Mayıs 2003 tarihinde bir belgesel çekerken İsrail güçlerince öldürüldü.

13-Kudüs Radyosu’nda fotoğrafçı olarak çalışan Hasan Ziyad Şekvra, 23, İsrail’in Gazze Şeridi’ndeki BeytLahia’da 15 Mart 2008’de bir arabaya düzenlediği hava saldırısında öldürüldü. 

14-Reuters kameramanı Fadıl Şena, 24, 16 Nisan 2008 tarihinde Gazze Şeridi’ne düzenlenen bir saldırıyı haberleştirirken bir İsrail tank mermisinden fırlayan flechette (fleşet) adıyla bilinen küçük oklarla öldürüldü. Reuters’a göre Şena’nın kamerası yok edilmeden önce çektiği son görüntüler tankın ateşi ve merminin patlaması oldu.

15-Ömer Abdül Hafız el Silevi, 28, Gazze Şeridi’ndeki Beyt Lahia’da 3 Ocak 2009’da bir İsrail hava saldırısında öldürüldüğünde el Aksa TV’de kameraman olarak çalışıyordu. 

16-Kamera asistanı Basil İbrahim Ferac, 22, 6 Ocak 2009’da İsrail’in Gazze Şeridi’ndeki Tel el Havra’da sivil bir binaya düzenlediği hava saldırısında öldürüldüğünde bir Cezayir televizyonu için çalışıyordu. 

17-Ehab Cemal el Vahidi, 33, Filistin TV’de bir kameramandı. 8 Ocak 2009 tarihinde İsrail’in Gazze kentindeki Doktorlar Kulesi’ne (Burç-ül Etba) yönelik hava saldırısında öldürüldü.

18-Ala Hammad Mürteca, 26, yerel el-Burak Radyo çalışanıyken 9 Ocak 2009 günü İsrail’in Gazze Şeridi’ne düzenlediği hava saldırısında öldürüldü. 

19-Türk gazeteci Cevdet Kılıçlar, 31 Mayıs 2010 tarihinde Gazze’ye giden Mavi Marmara gemisine saldıran İsrailli komandolar tarafından öldürüldü.

20-Hüsam Muahammed Selame, 30, El Aksa TV’de kameraman olarak çalışıyordu. 20 Kasım 2012’de İsrail’in Gazze Şeridi’nde El Aksa TV’ye ait bir araca düzenlediği hava saldırısında öldürüldü. Dönemin UNESCO Genel Müdürü Irina Bokova, olayı “Üç Filistinli gazetecinin – Mahmud el Komi, Hüsam Selame,ve Ebu Ayşe – öldürülmesiyle sonuçlanan medya kuruluşlarının ve personalinin hedef alınmasından çok kaygılıyım” sözleriyle kınadı. 

21-Mahmud el Komi, 29, 20 Kasım 2012’deki İsrail hava saldırısında öldürülenler arasındayıdı. El Aksa TV’de kameraman olarak çalışıyordu. 

22-Muhammed Ebu Ayşe, 24, El Kudüs Eğitim Radyosu’nda çalışıyordu. 20 Kasım 2012’deki İsrail’in düzenlediği saldırıda bölgedeydi ve Komi ve Selami’yle birlikte öldürüldü.

Temmuz ve Ağustos 2014’te basin ve gazetecilik alanında çalışan on yedi Filistinli İsrail’in Gazze Şeridi’nde yürüttüğü 51 günlük saldırıda öldürüldü. Middle East Eyeo zaman öldürülen gazetecilerin isimlerini yayınlamıştı. Bu isimler şöyle:

23-Hamid Abdullah Şihab, 33, 24 Media için çalışıyordu. Bir İsrail hava saldırısı, basın sembolü taşıyan bir aracı Şihab içindeyken vurdu. 

24-Necla Mahmud el Hac, 29, bir basın ve toplum aktivisti idi. Bir İsrail hava saldırısında yedi aile ferdiyle beraber öldürüldü. 

25-Continue Medya Yapım’ndan Halid Hamad, 25. 

26-Abdül Rahman Ziyad ebu Hin, 28, El Kitab TV kanal editörü. 

27-Ezzat Düheyr, 23, hem Mahpuslar hem Hürriyet radyo kanalları çalışanıydı, aynı zamanda Refah’taki Filistin Gençliği Basın Hareketi yönetimi üyesiydi. Bir İsrail hava saldırısında 21 aile üyesiyle beraber öldürüldü.

28-Bahaeddin Kurayıb, 58, Filistin TV’nin İbranice haberkısmının baş editörüydü.

29-Ahid Zekat, 50, Filistin TV’de spor yazarı. 

30-Rami Rayan, 26, Filistin Medya Ağı’nda gazeteci ve fotoğrafçı.

31-Semih el Aryan, 29, El Aksa TV’de çalışıyordu.

32-Muahmmed Dehir, 27, El Risale gazetesinde editör. Bir hava saldırısında kızı ve beş aile ferdiyle beraber öldürüldü. 

33-Abdullah Fehcan, 22, Seda-ül Melaib sitesi ve El Aksa Spor’da spor yazarı.

34-Hamada Halid Mükat, 29, Seca haber sitesi yönetmeni ve Kuzey Gazze’deki Filistin Gençlik Basın Hareketi üyesi. 

35-Şadi Hamdi Ayad, 26, serbest gazeteci ve editördü. 

Muhammed Nureddin el Deri, 22, Filistin Ağı’nda foto muhabiriydi. 

37-Ali ebu Afaş, 36, Doha Basın Merkezi’nde program yönetmeni olarak çalışıyordu. 

38-Simone Camilli, 35, Associated Press’e çalışan İtalyan gazeteci ve fotoğrafçıydı.

39-Abdullah Fadıl Mürteca, 26, El Aksa TV ve ŞehabAjansı’nda gazeteciydi. 

40-Ahmed Ebu Hüseyin, 26, foto muhabiriydi. 13 Nisan 2018’de İsrail kuvvetlerinin Gazze Şeridi’ne düzenlediğisaldırıda mermilerin karın bölgesine isabet etmesiyle 25 Nisan 2018’de hayatını kaybetti.

Metnin orjinali için: https://www.middleeasteye.net/news/shireen-abu-akleh-other-palestinian-journalists-israel-killed