Yazar: admin

İstibdad rejimi, can dostu Siyonistlerle her geçen gün normalleşme adımlarına bir yenisini eklerken Birleşmiş Milletler (BM) bir Filistin raporu yayımladı. BM bağımsız raportörü Francesca Albanese tarafından hazırlanan rapor çok çarpıcı.

Rapora göre bugüne kadar İsrail tarafından hapse atılan Filistinlilerin sayısı 800.000 civarında. Bunların 100.000’i Birinci İntifada (1987-1993) 70.000’i İkinci İntifada (2000-2006) ve 6.000’den fazlası da Birleşik İntifada (2021) sırasında tutsak edilmiş. Siyonist rejimin sadece geçen yıl hapse attığı Filistinli sayısı ise 882’isi çocuk yaklaşık 7.000 kişi. Bugün İsrail tarafından esir tutulan 155’i çocuk 5.000 Filistinli var. Bunların 1.000’den fazlası herhangi bir suçlama yöneltilmeden ve mahkemeye çıkarılmadan idari tutukluluk adı altında hapsediliyor. İsrail hapishaneleri hem insanlık dışı yaşam koşulları hem de sistematik işkencenin ve kötü muamelenin defalarca kayıt altına alındığı yerler. Tüm bu tutuklama ve alıkoyma işlemlerinin işbirlikçi Filistin yönetimiyle iş birliği halinde yapıldığını da eklemek gerek.

Raporda İsrail rejiminin uygulamalarının uluslararası düzeyde insan hakları yasalarına ama aynı zamanda ceza yasalarına göre suç olduğunun altı çiziliyor. Tabii Siyonistler bu ithamlardan kurtulmak için çeşitli cambazlıklar da yapıyor. Mesela işgal altındaki bölgelerin işgal edilmediğini buraların ihtilaflı bölgeler olduğunu söyleyerek zaten tanımadıkları uluslararası yasaların da etrafından dolanıyorlar.

Filistin halkı planlı ve sistematik bir saldırı altında

Fakat Siyonist rejimin tutuklama adı altında esir alma uygulaması madalyonun sadece bir yüzü. BM raportörünün değindiği bir diğer konu ise tutuklanmayan, hapse atılmayan Filistin halkının yaşadığı sistematik zulüm ve işkence.

İsrail sistematik bir yöntem olarak işgal ettiği alanlarda yaşayan herkesi bir güvenlik tehdidi olarak tanımlıyor ve buna göre davranıyor. Dolaysıyla işgal altındaki topraklarda yaşayan Filistin halkının, bastırılması, etkisiz ve işlevsiz birer tutsağa dönüştürülmesi bu yöntemin olmazsa olmazı. Ama bu yöntemin şüphesiz ki en önemli sonucu, tehdidin ortadan kaldırılmadığı durumda uzaklaştırılması, yani Filistin halkının yaşadıkları topraklardan sökülüp atılması olarak kendini gösteriyor. Yani Filistin halkının yaşadığı toprakları bir açıkhava hapishanesine çevirmek, insanların hayatlarını yaşanılmaz hale getirmek ve sonunda yerleşimcilerin geleceği boş alanlara dönüştürmek İsrail için yaşamsal bir politika. Bunu yerine getirirken de birkaç katmandan oluşan bir sistem uyguluyorlar.

Fiziksel olarak hapsetme

Filistin halkının yaşadığı toprakları yasa dışı Gazze kuşatmasında olduğu gibi fiziksel olarak askeri güçle kuşatmak, birbiriyle bağlantısı olmayan küçük parçalar haline getirmek ve Filistinliler tarafından kullanılabilen alanı git gide küçültmek. Batı Şeria’da olduğu gibi Siyonist yerleşimcilerin güvenliği için kontrol noktaları kurmak ve insanların kendi yaşadıkları şehirlerde dahi en temel ihtiyaçlara, ana caddelere vb. ulaşımını kısıtlamak. Ya da El Halil’de olduğu gibi az sayıda yerleşimciyi yasa dışı bir şekilde yerleştirip, bu yerleşimcilerin güvenliğini sağlamak bahanesiyle kentin kalan her yerini kontrol noktaları ve güvenlik tedbirleriyle yaşanmaz hale getirmek. Bunlar Siyonist rejimin Filistin topraklarını fiziksel olarak bir açık hava hapishanesine çevirmek için kullandığı birkaç farklı yöntem.

Bürokratik olarak hapsetme

Fiziksel olarak kontrol altında tutulan alanlarda, Filistin halkının en temel yaşamsal ihtiyaçlarını dahi karşılamak için bile Siyonist rejimin izni ve onayına ihtiyacı var. Yaşadığınız alanı terk etmek, bir yere yerleşmek, ailenizi ziyaret etmek, hatta sağlık ihtiyaçlarınızı karşılamak için bürokratik izin prosedürlerinden oluşan bir duvarı aşmanız gerekiyor. Bu izinler olmadan çalışmanız veya seyahat etmeniz durumunda tutuklanma tehlikesiyle karşı karşıyasınız. Burada uygulamanın güvenlik şüphesi gerekçesiyle tamamen keyfi olduğunu ve şeffaflıktan uzak oluğunu da eklemek gerekiyor.

Dijital olarak hapsetme

Filistin halkı her yerde bulunan güvenlik kameraları, yüz tanıma sistemleri, dronlar ve sosyal medya hesaplarının takip edilmesi aracılığıyla sürekli olarak izleme altında bir hayat sürmek zorunda. Buralardan elde edilen bilgiler sayesinde yerleşimcilerin yayılmacı tutumuna karşı gerçekleştirilen her türlü protesto veya direniş tutuklanma ve cezalandırmayla karşı karşıya kalabiliyor.

Siyonizm kanserli bir dokudur!

Siyonist İsrail rejiminin üzerine kurulu olduğu sistem, yasa dışı yerleşim yerleri kurarak, işgal ettiği alanları günden güne genişleterek, bütün Filistin topraklarını devasa bir açık hava hapishanesine çevirerek, uluslararası yasaları ve en temel insan haklarını bile tanımadan Filistin topraklarını Filistin halkından etnik olarak temizlemek üzerine kuruludur.

İsrail rejimi bütün bunları yaparken gücünü sadece kendinden ve aparatı olduğu emperyalistlerden almıyor, birbiri ardına normalleşme adımları atan işbirlikçi rejimlerden de alıyor. Bugün yapılması gereken, ırkçı Siyonist rejimle normalleşme adımlarının atılması değil, İsrail’in ekonomik, politik ve kültürel olarak yalıtılmasıdır. İstibdad rejimi bir avuç dolar için Filistin halkının karşısında, Siyonistlerin yanında yer almayı seçmiş olabilir. Bizim yapacağımız hem Siyonizme ve onun aparatlarına karşı hem de AKP istibdadına ve onun işbirlikçi uygulamalarına karşı dur durak demeden mücadele etmektir.

Siyonist İsrail güçlerinin, Cenin’deki kuşatma ve saldırıları ikinci gününde yeni katliamlarla devam ediyor. İsrail güçlerinin aralıksız devam eden saldırılarında yaşamını yitiren Filistinlilerin sayısı 10’a yükseldi.

İsrail güçlerinin 3 Temmuz Pazartesi günü Cenin mülteci kampına karadan ve havadan başlattığı saldırı, 2000-2005 yılları arasındaki İkinci İntifada’dan bu yana işgal altındaki topraklardaki en büyük askeri operasyon.

Filistin Sağlık Bakanlığı’na göre, Cenin’de 100’den fazla Filistinli yaralandı. İşgalci buldozerler, Cenin sokaklarında derin şeritler açarak araçları ve mülkleri tahrip ederken, zaten mülteci olan 500’den fazla Filistinli aile, Cenin mülteci kampındaki evlerinden zorla tahliye edildi.

İşgal güçleri, Cenin sokaklarında yüzlerce Filistinliyi toplayıp ciplere ve arabalara bindirip sorguya çekiyor ve direnişi hedef almak için toplu tutuklamalara girişiyor.

İşgal güçlerinin, Filistin ambulanslarının yaralılara ulaşmasını engellerken, evleri camileri ve Cenin Özgürlük Tiyatrosu’nu hedef aldığı görülüyor.

Avi Shlaim’in ailesi Bağdat’ta huzurlu bir yaşam sürdürüyordu. Babil’deki varlıkları 2500 yıl öncesine dayanan Irak’ın Yahudi azınlığının müreffeh ve seçkin üyelerindendiler; hizmetçileri ve dadıları olan büyük bir eve sahiptiler, en iyi okullara gittiler, ülkenin önde gelenleriyle arkadaşlık ettiler ve bir ışıltılı partiden diğerine giderek yaşadılar. Shlaim’in babası, bakanlarla ahbaplık eden başarılı bir iş adamıydı. Kendisinden çok daha genç olan annesi ise Mısır Kralı Faruk’tan Mossad’a kadar hayranları olan, toplumsal yönden hırslı ve güzel bir kadındı. Irak toplumunun bu ayrıcalıklı kesimi için içinde yaşadıkları ülke zengin, kozmopolit ve genel olarak uyum içinde yaşanan bir yerdi. Ve bunlar 1945’te Bağdat’ta doğan genç Shlaim’in iyi günleriydi.

Ancak bu durum uzun sürmeyecekti. 1950 yılında, Irak’ın başkentindeki Yahudi nüfusunu hedef alan bir dizi bombalı saldırı sonrasında, o ve ailesi, yeni kurulmakta olan İsrail devletinde yeni bir hayata başlamak için eski vatanlarından kaçmak zorunda kaldı. O günlerde ellili yaşlarında olan babası İbranice konuşamıyordu ve bu taşınma yüzünden her şeyini kaybetti. Birkaç başarısız iş kurma girişiminden sonra bir daha hiç çalışmadı. Shlaim’in hayat dolu annesi, Bağdat’ta bir sosyete mensubunun ışıltılı hayatını, Tel Aviv’in doğusundaki Ramat Gan’da çok daha kötü koşullar içinde yaşadıkları sıradan bir telefonculuk işiyle değiştirerek boşluğu doldurmak zorunda kaldı. Çift ayrı düşüp boşandı ve Shlaim’in babası 1970 yılında öldü.

Emekli bir Oxford profesörü ve Arap-İsrail çatışmasının saygın tarihçilerinden olan Shlaim, 70 yıldan uzun bir süre sonra çalkantılı çocukluğunun derinliklerini deşerek, İsrail’le kurdukları ilk ilişkisinin bir aşağılık kompleksi tarafından şekillendirildiğimi anladı. Arap topraklarından gelen Yahudiler olan Sefaradlar, Avrupalı soydaşları olan Aşkenazlar tarafından hor görülüyordu. Okulda adeta dili tutulmuş, suskun biriydi ve İsrail’de geçirdiği mutsuz bir dönemin ardından ancak genç bir delikanlı olarak Britanya’ya yerleştiğinde kendine güvenini yeniden kazanabildi.

Bu sarsıcı ve son derece tartışmalı kitabın odağında Shlaim’in 1950 ve 1951 yıllarında Bağdat’ta Yahudi hedeflere yönelik bombalı saldırılar hakkındaki araştırması yer alıyor. Bu yıllar arasında yaklaşık 135.000 kişilik Yahudi nüfusunun 110.000 kadarı Irak’tan İsrail’e göç etti. İsrail bu saldırılarla herhangi bir ilgisi olduğunu sürekli olarak reddetmiş olsa da Yahudi toplumunu Irak’tan kaçıp İsrail’e yerleşmeye ikna etmekle görevli Siyonist ajanların gizli faaliyetleri konusunda şüpheler mevcuttu. Shlaim’in patlattığı bomba ise, Yahudilerin Babil’deki bin yıllık varlığının sona ermesine yardımcı olan “terörist saldırılarda Siyonistlerin parmağı olduğuna dair inkâr edilemez kanıtları” ortaya çıkarmak oldu. Bu son derece ciddi bir iddia ve her daim hararetle tartışılacak.

Bu, kişisel olanla politik olanı başarıyla harmanlayan ve oldukça ustaca yazılmış bir kitap. Aile hayatının hem ihtişamlı hem de ıstıraplı anıları can alıcı bir şekilde yeniden yaratılmış. Shlaim, 1948’de İsrail’in kurulmasının tek kurbanının Filistinliler olmadığını hatırlatan kuvvetli ve insancıl bir ses. Siyonist projenin, Arap topraklarındaki Yahudilerin konumuna ölümcül bir darbe indirdiğini, onları kabul gören yurttaşlardan yeni Yahudi devletinin beşinci kol faaliyetlerinin olağan şüphelilerine dönüştürdüğünü savunuyor. Hem Arap hem de Yahudi kimliğine kararlılıkla bağlı kalması bu anı kitabının başlığını,(Three Worlds Memoir of an Arab Jew, Üç Dünya: Bir Arap Yahudisinin Anıları) oluşturuyor.

Shlaim, askerlik hizmetini ve 1966’da Cambridge’e üniversite öğrencisi olarak gelişini anlattıktan sonra, öyküsünü Siyonizm ve modern İsrail devletine karşı tam cepheden bir saldırı başlattığı olağanüstü bir sonsözle sonlandırıyor. Bundan önce anlatılmış olan her şeyden sonra bile, bu bölümün sertliği hayrete düşürüyor.

Bu, bazı okuyucuları hayrete düşürecek çarpıcı bir J’Accuse[1]. Avrupa merkezci Siyonist hareketin ve İsrail’in Araplar ve Yahudiler, İsrailliler ve Filistinliler, İbraniler ve Araplar, Yahudilik ve İslam arasındaki fay hatlarını derinleştirdiğini savunuyor. Siyonizmin “Çoğulculuk, dini hoşgörü, kozmopolitizm ve bir arada yaşama” gibi kadim bir mirası silmek için aktif olarak çalıştığını anlatıyor. “Siyonizm her şeyden önce birbirimizi insan olarak görmemizi engelledi” diyor. Başlangıçta “Filistin’in etnik temizliğini” gerçekleştiren “yerleşimci-sömürgeci bir hareket” tarafından kurulan İsrail, “komşularına soykırım niyetleri atfeden ve her zamanda kuşatılmış gibi davranan bir kale devlet” haline gelmiştir. Bu oldukça zorlu bir tartışma. Shlaim, ailesi de dahil olmak üzere İsraillilerin çoğunluğunun İsrail’in bir “apartheid devleti” olarak tanımlanmasına öfkelendiğini itiraf ediyor, ancak kendisi tam olarak böyle düşünüyor.

Geleceğe yönelik en etkili yola gelince, yazarın İsrail-Filistin meselesinde “iki devletli” çözümün iflas ettiği sonucuna karşı çıkmak çok güç. İsrail yerleşimlerinin yıllarca durmaksızın ve yasadışı bir şekilde genişlemesinin ardından, bunu göstermenin en açık yolu basit bir soru sormaktır. Filistin devleti tam olarak nerede kurulacak?

Shlaim’in tercih ettiği ve bir zamanlar aşırı uç bir yaklaşım olarak kabul edilen, fakat artık Filistinliler de dahil olmak üzere giderek artan bir ciddiyetle ele alınan, ancak çok az sayıda İsraillinin kabul ettiği çözüm, “etnik köken veya dine bakılmaksızın tüm vatandaşları için eşit haklara sahip” tek devletli çözümdür. Bu İsrail Yahudi devletinin sonu anlamına gelecektir. Peki bu neden düşünülmelidir ki? Shlaim son bir bıçak darbesiyle şöyle cevap veriyor: “21. yüzyılda apartheid sürdürülebilir değildir.”

Justin Marozzi

[1] “J’Accuse” (Suçluyorum), 19. Yüzyılda Fransa’daki ünlü Alfred Dreyfus davasında hükümet ve ordunun delilleri örtbas ederek kurduğu kumpasa dikkat çekmek için Émile Zola tarafından yazılan bildiri. (çevirmenin notu) https://www.spectator.co.uk/article/the-shocking-truth-behind-the-baghdad-bombings-of-1950-and-1951/

Arap dünyasının birçok köşesinde iktidarda olan gerici rejimler ile halk arasındaki ikilik her geçen gün artıyor. Eski ABD Başkanı Donald Trump döneminde bizzat ABD emperyalizminin girişimiyle “İbrahimî Anlaşmalar” denilen bir süreç başlamış, Fas, Bahreyn, Birleşik Arap Emirlikleri ve Sudan ile Siyonist İsrail arasında normalleşme antlaşmaları imzalanmıştı. Normalleşme adıyla yutturulmaya çalışan ise Filistin halkına ihanet ve Siyonizme teslimiyetti. Mısır ve Ürdün bu ihanet yoluna zaten daha önceden girmişti. Suudi Arabistan ise bugünlerde İsrail ile   normalleşmek için pazarlık yapıyor, fiyatını yükseltmeye çalışıyor. Bu sürecin anlamı Filistin halkının şanlı direnişinin yalnızlaştırılması, Siyonizm muhipliğinin ise Ortadoğu’da vaka-i adiye haline getirilmesidir.

Arap halkının kalbinin ise Körfez’den Kuzey Afrika’ya, Mısır’dan Biladu’ş-Şam’a kadar Filistin direnişiyle attığını anlamak mümkün. Halkın fikrini açıkça soran, “Siyonizme teslimiyet hakkında ne düşünüyorsun” diye onlara danışan yok, dolayısıyla bu sesi duymak daha zor. Ama alametleri okumayı bilen için ortadaki tablo çok açık. Katar’daki dünya kupası sırasında İsrail televizyonlarının mikrofon uzattıkları Arap taraftarlarca sıklıkla reddedilmesi de, diasporadaki Arap gençleri arasında Filistin davasının gitgide güçlenmesi de bunun birer işareti. Bir diğer önemli işaret ise Arap devletlerinin ihanetine ya da en iyi ihtimalle atıllığına rağmen, bu devletlerin vatandaşlarından gelen bireysel direniş eylemleri.

Geçtiğimiz aylarda yaşanan çeşitli örneklere ek bir vaka, Haziran başında Mısır-İsrail sınırında yaşandı. Bölgede görevli genç bir Mısır polisi, sınırdaki bir açıklıktan yararlanarak İsrail tarafına geçti, yaklaşık 2 kilometre yürüyerek Nitzana yakınlarındaki küçük bir İsrail askerî kontrol noktasında iki Siyonist askeri öldürdü. Başka Siyonist askerlerin de gelmesini bekleyerek onlarla çatışmaya girdi ve bir Siyonist askeri daha öldürdükten sonra elde silah dövüşerek hayatını kaybetti.

Mısır devleti ilk başta bu bireysel direniş eylemini inkâr etmeye çalışıp, İsrail askerlerinin ölümünün uyuşturucu kaçakçılarına açılan ateşten kaynaklandığını açıkladı. Eylemin içeriğine dair bilgiler yayılmaya başlayınca gerçeği itiraf edip, tek başına hareket eden bir polisin bu eylemi gerçekleştirdiğini kabul etmek zorunda kaldı. Belki de daha da önemlisi, devletin ve devlet medyasının sansür girişimlerine rağmen, özellikle sosyal medyada Mısır halkının bu polisi bir kahraman olarak sahiplenmesi oldu. Arap halkı bunu yaparak yalnıza bir bireysel direniş eylemini sahiplenmiyor, teslimiyet yolunu seçen Arap rejimleri karşısında kalbinin Filistin direnişiyle attığını da bir kez daha gösteriyor. Türkiye’deki istibdad rejimi de aynı teslimiyet yolunu tutmuş durumda. Bize düşen ise istibdadın hıyaneti karşısında Filistin direnişine omuz vermektir!

Filistin halkı, tarihî Filistin topraklarının her bir yanında, Siyonizmin zulmüyle boğuşuyor. 1948’te işgal edilen topraklarda bulunanlar Siyonist İsrail devletinin Apartheid rejimi (yasal ayrımcılık düzeni) içinde ikinci sınıf vatandaşlığa denk gelen bir yasal statüyle yaşıyor. Batı Şeria halkı ise her biri duvarlarla ve kontrol noktalarıyla birbirinden ayrılmış adacıklarda, ya işgal hukuku altında ya da işbirlikçilerin copunun ve sopasının gölgesi altında bulunuyor. Gazze ise mutlak ve amansız bir kuşatma altında. Gazze’deki işgal hukukunun alçaklığı, Mayıs ayında kendini bir kez daha gösterdi.

Bu seferki vaka, ortada silah ve savaş yokken dahi, Siyonist işgalin Filistin halkına gadrinin nasıl korkunç biçimler alabileceğini açıkça gösteriyor. Gazze’de yaşayan Necla İrcilet’e 2022’nin haziran ayında göğüs kanseri teşhisi konuldu. Gazzeli Necla’nın ilk tedavisini Gazze’deki doktorlar üstlendi. Önce bir ameliyatla kötü huylu tümör alındı, sonra da Siyonizme karşı savaşan Gazze’de kansere karşı savaş kemoterapi ile devam etti. Sonraki aşamada ise doktorlar radyoterapiyi salık verdiler.

Ne var ki Siyonizmin ambargosu altındaki Gazze’de bu tedavi imkânı yok, yani Gazzeli Necla’nın tedavi için Küdüs’e, Filistin’in tarihî başkentine gitmesi gerekiyor Hepi topu 80 kilometre. Ama bu iki Filistin toprağının arasında Siyonizmin askerleri, duvarları, dikenli telleri var. Yani Filistinli Necla’nın, Filistin’in Gazze’sinden, Filistin’in Kudüs’üne gitmesi için Siyonistlerin izni lazım. Siyonizmde ise ne izan ne vicdan bulunur. Seyahat izni için Gazzeli Necla’nın ilk başvurularını reddeden Siyonistler, yeni başvurulara ise “değerlendirme aşamasında” demekle yetiniyor. Yani Gazzeli Necla, kendi vatanındaki bir saatlik yolu yapamadığı için ölümün pençesindeyken, Siyonist işgalci “bakacağız” demekle yetiniyor.

Necla daha 45 yaşında. Bu insanlık dışı işgal elbet bitecek. Siyonist Apartheid elbet Filistin halkının ayaklarının altında ezilecek. O gün geldiğinde, hem kanserle hem de Siyonizmle savaştan zaferle çıkmış olan Gazzeli Necla, Filistin’in bölünmemiş başkenti Kudüs’e Siyonizmin değil askerini, bayrağını bile görmeden, tedaviye değil bayram etmeye gidecek.

İsrail Ulusal Güvenlik Bakanı Itamar Ben-Gvir, İsrail polis güçlerinin son Mescid-i Aksa işgalinde polislerin yanında idi.

Hollanda büyükelçisi gibi bazı diplomatlar, bu durumu hoş karşılamayarak, ziyareti kışkırtıcı buldular. Ama AB’li diplomatlar onun dışındaki hemen hemen her İsrail temsilcisini Tel Aviv’deki AB büyükelçiliğinin ev sahipliği yaptığı resepsiyonlara davet ettiler.

AB elçileri, Siyonizm’in liberal ambalaj kağıdı içinde sunulmasını tercih ediyor. Ben-Gvir, ambalaj kağıdını çıkararak Filistinlilere karşı ölümcül bir nefreti ve Filistinlilere tamamen hükmetme arzusunu ortaya çıkardı.

Ben-Gvir güvenlik bakanı olmadan çok önce de, İsrail polisi Filistinlilere karşı aynı nefreti sergiliyordu. Birkaç gün önce Yahudi üstün ırkçılarının “Araplara Ölüm” mitingi sırasında Filistinlilere saldırdıkları vahşet İsrail polisini bilenler için tanıdıktı.

AB, Ben-Gvir ile doğrudan muhatap olmaktan kaçınsa da, uzun süredir İsrail polisiyle işbirliği yapmaya istekli görünüyor. Bilgi edinme özgürlüğü talebiyle elde edilen bir belge, bunu kanıtlıyor. AB Kolluk Kuvvetleri Eğitim Ajansı (CEPOL olarak bilinir) için hazırlanan Haziran 2016 tarihli belgede, CEPOL temsilcilerinin o ay İsrail Ulusal Polis Akademisine yaptıkları ziyaret sırasında AB-İsrail işbirliğindeki “kullanılmamış potansiyeli” vurgulamaları tavsiye ediliyor.

Satır aralarını okuyan, CEPOL’ün İsrail işgaliyle işbirliği yapmak istediğini hiçbir şüphe yer bırakmayacak şekilde görüyor.

CEPOL belgesinde 2016 gezisinin güzergahında İsrail Sınır Polisi ile yapılan görüşmelerin yer aldığı belirtiliyor. Sınır Polisinin, Doğu Kudüs de dahil olmak üzere Batı Şeria’yı işgal eden İsrail ordusu ile kilit bir ortak olduğu ve pratikte ondan ayrılmadığı biliniyor.

Bu ziyaretten bir yıldan kısa bir süre önce – Eylül 2015’te – İsrail açık ateş düzenlemelerini gevşetmiş. askerlere ve polise, taş veya Molotof kokteyli atan Filistinlilere, yani aşırı baskı altında doğan çocuklara ve gençlere karşı gerçek mühimmat kullanmaları için daha fazla hareket alanı tanımıştı.

Bu yüzden CEPOL, İsrail-AB işbirliğindeki “kullanılmamış potansiyelden” yararlanmak istediğini öne sürdüğünde, çocukları cezasız bir şekilde öldüren bir polis gücüyle daha yakın ilişkileri savunmuş oluyor.

CEPOL, 2007’den beri İsrail ve Filistin Otoritesinin polis güçleriyle iş birliği yapıyor.

AB kodamanları, “her iki tarafla” çalışmanın dengeli bir yaklaşımın kanıtı olduğunu ima etmeyi seviyor. Acı gerçek şu ki, acımasız bir askeri işgal bağlamında “denge” imkansızdır.

“Her iki taraf” söylemi de yanıltıcıdır. Çünkü AB, İsrail’i stratejik bir müttefik olarak görüyor. “Terörizm” terimini de İsrail’in Filistinlileri korkutmak için kullandığı bahane olduğunu biliyoruz.

Bu nedenle AB’nin Ben-Gvir’e soğuk davranma çabalarına şüpheyle yaklaşılmalıdır. AB, ırkçı şiddeti uzun süredir uygulayan bir polis gücüyle işbirliği yapmaya devam ederse, onun görüneceği korkusuyla resepsiyonları iptal etmek anlamsız bir jest olur

Kaynak: https://electronicintifada.net

1947-49 yılları arasında 750.000 ila bir milyon Filistinli, Siyonist milisler tarafından bir daha geri dönmemek üzere zorla topraklarından sürüldü.

Filistin’in yerli halkını terörize eden katliamlarda yüzlerce köy ve kasaba yok edildi, binlerce Filistinli öldürüldü.

Katliamdan yetmiş beş yıl sonra, tanık neslin birçoğu artık aramızda değil. Ancak bazıları Arapça “felaket” anlamına gelen Nekbe’nin öyküsünü anlatmak için hâlâ hayatta.

Bugün 82 yaşında olan Fatma Ebu Dayya, 1948 yılında ailesi Siyonistler tarafından ele geçirilen köyleri Yibna’dan kaçmak zorunda kaldığında 7 yaşındaydı. Yibna köyü, Remle’nin 15 kilometre güneybatısında yer alıyor.

“Babam, evimizin anahtarını ve bazı giysileri aldı, sonra da eşeklerin çektiği bir arabaya bindik. Önce Aşdod’a gittik,” diyor The Electronic Intifada web sitesine. Fatma Ebu Dayya, Aşdod’a giden yolu “çok uzun ve aşırı kumlu” olarak hatırlıyor.

Ancak Aşdod da güvenli değildi. “Aşdod ve civar bölgeler de hava saldırılarına maruz kalıyordu, bu yüzden oradan ayrılıp Gazze’ye gitmek zorunda kaldık.”

Aile en sonunda Fatma’nın çocukluğunun geçeceği bir mülteci kampında, Gazze’nin Beyt Lahya bölgesinde durdu.

“Nekbe kelimesini düşündüğümde yüreğim sızlıyor. Hiçbir şey yerinden edilmek, kendi anılarından ve hayatından koparılmak kadar kötü hissettiremez.”

Yibna narenciyeleri, zeytin ve palmiye ağaçları ve tatlı su kaynaklarıyla meşhur bir yerdi. Fatma da çiftçi olan babasına yardım ederdi.

“Topraklarımızın kokusunu çok özlüyorum. Biz ayrıldıktan sonra babam portakal ve üzüm ekinlerine geri dönme hasretini hiç yitirmedi. O geri dönme umudunu hiç kaybetmedi.”

İnsanların yaklaşan Siyonist milislerden nasıl kaçtıklarını, bazılarının bombalardan kaçmak için her şeylerini geride bırakarak yalınayak koştuklarını capcanlı bir şekilde hatırlıyor.

Fatma’nın ailesi tanık olduğu trajedilere rağmen, yerlerinden edilmelerinin geçici olacağından emindi.

Bugün Fatima’nın 10 torunu var ve bir gün Yibna’ya dönmeye kararlı.

“Her sabah torunlarıma Yibna’daki çocukluğumla ilgili öyküler anlatıyorum ve onları Yibna’nın tarihi hakkında eğitiyorum. Onlara ne kadar basit ama mutlu günlerimiz olduğunu anlatıyorum.”

İsrail yalnızca topraklarını çalmakla kalmadı.

“İsrail tarihimizi ve anılarımızı çaldı. Torunlarıma Filistin’in onların değil bizim vatanımız olduğunu öğretmek benim görevim.”

Şair

83 yaşındaki Hasan el-Deryavi Hayfalı. Ailesi tehcir edildikten sonra onlar da Beyt Lahya’ya yerleşmişler.

Emekli bir Arapça öğretmeni olan Hasan, ailesi Hayfa’yı terk etmek zorunda kaldığında 8 yaşındaymış.

“Evvela Siyonist milisler Kermil Dağı civarını işgal etti. Sonra tüm bölgeyi bombalamaya başladılar.”

Hasan ve ailesi yanlarına yalnızca taşıyabilecekleri eşyalarını alarak kaçmışlar.

“Babam birkaç gün sonra döneceğimizi düşündüğünden, içine temel eşyalarımızı koyduğumuz küçük bir çanta hazırladı yalnızca. Anımsayabildiğim kadarıyla ben de okul çantamı ve topumu almıştım. Diğer her şeyi geride bıraktık; toprağımızı, evimizi, paramızı ve hayallerimizi. Kendimizi bile orada bıraktık, bir gün geri döneceğimiz umuduna tutunarak.”

Babası o günlerde ticaretin merkezi olan Hayfa limanında çalışıyordu. Bir tarih meraklısı olan Hasan, Hayfa limanını ele geçirmenin Siyonistler için bir öncelik olduğunu, çünkü kentin Akdeniz bölgesine açılan bir kapı olarak stratejik bir konuma sahip olduğunu belirtiyor.

“Hayfa tarihi boyunca ticari ve askeri olarak son derece önemliydi. Bu yüzden sömürgeciler de hep bu şehri istedi” diyor The Electronic Intifada‘ya.

Hasan, birinci sınıfı Hayfa’daki El Vidad İslami Okulu’nda okumuş.

“Şahit olduğum en korkunç durum okulumun yerle yeksan olmasıydı. Siyonistlerin okulumu topçu atışlarıyla bombaladığı anı hâlâ hatırlıyorum.”

Hatırladığına göre Hayfa’daki son günler çok gergin geçmekteydi. Çatışmalar ve bombardıman yoğunlaştıkça, çocuklar sık sık koltukların altına sığınmak zorunda kalıyorlardı.

“Okulumuza gidebilmek için her gün kız kardeşlerimle birlikte uzun bir mesafeyi yürürdük. Okula varana kadar kurşunlardan saklanmak ve sokaktan sokağa koşturmak zorundaydık.”

İsrail, Gazze’yi dünyanın geri kalanından tecrit etmeden önce; Hasan, 1980’lere kadar öğrencilerini kimi zaman Filistin’de gezilere götürürdü.

“Bir gün Hayfa’yı da ziyaret ettik ve öğrencilerime evimin olduğu yeri, arkadaşlarımla futbol oynadığım ve dabke dansı yaptığım yerleri gösterdim. Keşke orayı tekrar görebilsem.”

Hasan, kimi zaman Hayfa hakkında şiirler yazıyor ve torunlarına daima Hayfa’yı hatırlatıyor.

“Biri bana görünmezlik pelerini verse, gizlenip Hayfa’ya giderim. Her karış toprağını, sokaklarını ve limanını hayal etmeye devam edeceğim. Her birimizin içinde derin bir yara var ve geri dönmedikçe bu yara asla iyileşmeyecek.”

Hayatta Kalan

Bugün 81 yaşındaki Süleyman Hamdan, 1948 yılında altı yaşındaydı. Beş erkek ve dört kız kardeşiyle birlikte büyüdü.

O zamanlar dul olan Süleyman’ın annesi, köyleri Mağar’ı terk etmek zorunda kaldı; bu da zorlu yolculuk sırasında evlerinden, eşyalarından koparılmaları ve hatta Süleyman’ın kendisini de geride bırakması anlamına geliyordu.

Süleyman’ın annesi bir solunum yolu hastalığından muzdaripti ve zorlu yürüyüş sırasında sürekli tıbbi yardıma ihtiyaç duyuyordu. 1948’de Mağar’da Siyonist milislerin saldırısına uğradıktan sonra evini terk etmek ve Tiberya bölgesindeki Mecdel’e taşınmak zorunda kaldı.

“Annem için Mecdel’e olan uzun yolculuğu tek başına idare etmek çok güçtü. On çocuğu vardı ve beni yanına almayı unutmuştu. Neyse ki komşularından biri beni aldı ve anneme geri getirdi.”

Ancak Mecdel de kısa süre sonra saldırıya uğradı ve aile tekrar kaçmak zorunda kaldı. Daha da güneye doğru kaçtılar ve Gazze’nin hemen güneyindeki Refah’a ulaşana kadar da durmadılar.

Süleyman bugünlerde Mağazi mülteci kampında yaşıyor.

Süleyman uzun yıllar İsrail’de işçilik yaptı. Hatta bazen Mağar yakınlarındaki bir köy olan Yazur’da da çalışırmış.

Orada mazisinin acı hatıraları peşini bırakmazdı. Yine de kendi köyüne hiç gidememiş.

Kardeşinin ve Mağar’daki daha pek çok kişinin başına gelenleri ise hâlâ canlı bir şekilde hatırlıyor.

O günlerde köyün yakınlarında Britanya ordusuna bağla bir bölüğün konuşlanmış olduğunu hatırlıyor ve The Electronic Intifada’ya anlattığına göre, Britanya bölüğü kampı terk etmeden evvel yerel halkı kampı ele geçirmeleri için ikna etmeye çalışmışlar.

Ancak bu bir tuzaktı: 1920’lerden 1940’lara kadar Filistin’i idare eden Britanyalılar, kampta saklanan bir grup Siyonist’e silah ve mühimmat vermişti. Filistinli köylüler kampa vardıklarında üzerlerine ateş açıldı.

Süleyman’ın hatırladığına göre 25’ten fazla genç oracıkta katledildi. Kardeşi Mahmud da o gençlerle birlikteydi ancak kurtulmayı başardı.

Bu katliamın ardından Mağar halkı kaçtı.

Süleyman’ın babası köyün muhtarıydı. Dedesine 1880’lerde Osmanlı ordusunda hizmet ettiği için verilen 50.000 metrekareden fazla portakal bahçesine ve bir de su kuyusuna sahipti.

Süleyman, “Hiçbir eşyamızı yanımıza alamadık,” dedi. “Savaştan sonra topraklarımıza dönmeyi umut etmemize rağmen, yerinden edilen hiç kimse bunu yapamadı. Mülklerimiz yitip gitti. Babamın en çok özlediği şey su kuyusuydu.”

Geleneklerinizden ve tarihinizden vazgeçmeyin. Süleyman şimdi gençlere bunu nasihat ediyor.

“Her zaman köklerinize bağlı kalmalısınız,” diyor. “Onlar sizin geçmişinizdir; geleceğinizi şekillendirirler.”

Yasmin Ebusayma, Gazzeli serbest yazar ve çevirmendir.

The Electronic Intifada sitesinden çevrilmiştir.

Orjinali için: https://electronicintifada.net/content/we-left-everything-behind-nakba-75/37766